ANETO 1975. URTEAN

Mendira joaten hasi nintzenetik, 13 urte nituelarik, ohitura txar bat izan dut, egin eta sentitu dudana idaztea. Orokorrean ez dira idazki luzeak izan, baina batzutan bai, baina urteak pasa eta gero gogorarazten dit pasadizo bakoitza edo igoera bakoitza.

Atzo argazki eta paper zaharra ikusten, nire Anetoko lehendabiziko igoera aurkitu nuen. Ni etxe inguruko mendietan ibiltzen nintzen eta pirinioak ur handiak ziren niretzat, ezbairik gabe, espedizio handi bat izan zen niretzat. Horregatik berridazteko eta argazkiekin batera blogan jartzeko gogoak izan ditut. Garai hartan 15 urte nituen eta mendian oraindik experientziarik ez nuen, baina nituen gogoekin oztopo guztiak gainditzen nituen.

Ateraldi honetara Perico, jende erdeinatuarekin konprometitutako jesuitaseko apaiza, Javi Arregi, Pedro Txokarro eta Antxon Zamarbide ni baino bi urte gehiagoko Jesuitaseko ikasleak eta ni joateko bildu ginen. Ikastetxe horretan mendiko klub bat muntatu genuen, ALTXABE izenekoa, eta kurtsoan zehar ia astebururo mendira ateratzen ginen.

Aneto Portillonetik

“Ekainaren 30ean goizeko 7etan Iruñetik ateratzen gara, Benasqueraino bidai luze bat egiteko, Aneto igotzeko asmoz. Perikoren 4L.a (Renault 4) betetzen dugu eta ateratzen gara, dena oso ongi zihoan Puente la reinara iritsi arte, Guardia Zibilak geldiarazi gintuzten tokia (gaur egun ohitura horrek segitzen du). Bizkar-zorroetatik dena atera behar izan genuen miaketa sakona eiteko.

Azkenean ere, Jacara iristen gara, gosaltzen dugu eta material guztia antolatzen dugu, justu momentu horretan Periko mendiko botak Iruñean ahaztu dituela konturatzen da. Goizeko 9,30 edo 10ak ziren eta Pedrorekin itzultzen da, gu hirurok bitartean (Javi, Antxon eta ni) gotorleku ondoan etzandatu ginen itxoiteko.

Ordubatak jo zuen eta oraindik iritsi gabe, gero ordubiak eta geroago hirurak. Azkenean laurak aldera iritsi ziren. Kotxea hondatu zitzaien eta tailer batera konpontzera eraman behar izan zuten.

Benasque aldera atera ginen eta dena ongi zihoan Cotefablo mendatea hasi arte, Pericoren kotxea berotzen zen eta ezin zuen igo, hortaz Pericok kotxean bakarrik igo zuen eta gu laurok oinez (ah! ze garaiak!). Gora iristen gara eta bertan biltzen gara, auto-stop egiten dugu Benasquera joateko. Kasualitatez klaseko lagun baten aita bat gelditzen da eta honek Castejón de Sos herriraino eramaten gaitu, Benasquetik gertu. Bidearen erdian 4L-an zetozen Perico eta Pedroren zai gelditzen gara eta azkenik 4L-an denok montatzen gara eta gau ilunean eta nekatuak Benasquera iristen gara. Benasqueko hotel batean Antxonek bere aitaren pakete bat utzi behar zuen, zorionez, bi gela gaua pasatzeko uzten dizkigute.

Heldu den egunean, 31an, oso goiz altxatzen gara eta lehenengo bidai batean, zama guztia kotxean, Antxon, Periko eta ni “los Baños”  aldera ateratzen gara, gero beste bidai bat besteak ekartzeko.”

Hemen parentesi bat eginen dut, Anetora joateko bidea oraingoa bezala ez zelako. Kotxez Baños de Benasqueraino (1680 m.) igotzen zen eta handik bide batetik, Alba mendiko mendebaldeko maldatik,  Hospital de Benasque inguruan agertzen zen. Gero, orain dagoen errepidetik, Besurta aldera joaten zen, baina lautadako bukaeran eta Besurtara igo baino lehenago, eskuin aldera igotzeko aukera zegoen eta La Renclusan agertzen zen.

Antxon, Javi, Perico eta Pedro. Llanos del Hospital eta gero, garai hartan errepiderik ez zegoen.

“Han gosaria berotzen dugu eta janaria eta materiala banatzen ditugu. Ibiltzen hasten gara atsedenalditxoren bat noz behinka egiten eta La Renclusara iristen gara, ia 4 orduko ibilbidea. Bazkaltzen dugu eta arratsalde osoa deskantsatzen pasatzen dugu. Tokia ikaragarria iruditzen zait, gure gainean La Renclusa mendia, aterpeko babeslea bezala, ekialderantz Maladetak, 3.000 metrotako mendi bat hain hurbil eta hain eskuragai inoiz ez dut izan orain arte, nire argazki makina (voigtlander) daukat eta alde guztietara ateratzen ditut, Maladetako glaziarra ikusten da eta pitzaduraren bat ere.

Iluntzen hasten zelarik piolet-erratza praktikatzera mugitzen gara, gertu elur nahiko ikusten dugulako. Gauean ia ez dut ezer lorik egiten, oso urduri nengoen eta biharamunean besterik ez nuen pentsatzen, 3.000 bat igotzea ezin nuen asmatu zer zen.

Anetora igotzen, Pico de Paderna alderantz. Atzean Salvaguardiako mendiak.

Uztailaren 1ean altxatzen gara eta goizeko 8etan, aterpean zegoen katalandar talde batekin, eta aterpeko bi zakurrekin (mastin del pirineo) martxan jartzen gara. Igotzen hasten gara eta zakurrak beti gure aurrean bidea adierazten digute, gezurra badirudi ere oso ongi prestatuak zeuden jendea  eramateko eta inor galdu ez dadin. Elurtegi oso gogorrak zeharkatzen ditugu eta ostikadaz oinatzak egiten ditugu. “Portillon inferior” lepora iristen gara eta azkenean Aneto eta zeharkatu behar dugun glaziarra ikusten da, gelditzen gara eta mokadu bat jaten dugu.

Portillon lepoa pasatu eta atseden txiki bat egiten dugu. Pedrok zatoari kasu egiten dio.

 Azkar ateratzen gara berriro lehenbailehen gailurrera iristeko. Oso baldintza onean dagoen elurrez estalitako glaziarretik ibiltzen gara Coronas lepora iritsi arte. Azken aldapa gora elur oso gogorrekin igotzen dugu Paso de Mahomara iritsi arte, hemen bizkar-zorroak uzten ditugu eta kontu handiz zeharkatzen dugu. Gailurrean gaude. Eguraldia oso ona da eta Posets, Vignemale eta hirumila guztiak ikusten dira.

Anetoko gailurran gaude, oraindik erretzea oso arrunta zen.

Coronas eta Maladetak gure atzean.

Niretzat, 15 urtekin, mendizale bezala helburua edo helmuga lortu dudala iruditzen zait, dena den inguruko mendi guztiak ikusten helmuga ez dela esistitzen konturatzen naiz. Gailurran ume bat bezala gozatzen dut, ikusten diren mendiak oso azkar ikasten ditut eta helburuak bihurtzen dira.

Orain Mulleres alderantz.

Bizkar-zorroak dauden tokira itzultzen gara eta zerbait jaten dugu, gailurrera iristea 4 ordu inguru kostatu zitzaigun. Jaisten hasten gara piolet-erratza egiten  baina ezinezkoa da, elurra oso txarra delako.

Javi zerbait jaten, atzean "Mahomako pasabidea".

Batzuk Maladetara joaten dira eta gainerakoak aterpera itzultzen gara. Momentu batean nire beharrak egiteko bidetik aldentzen naiz eta itzultzerakoan bidea galtzen dut, bat batean aterpeko mastin bat hurbiltzen zait eta besteekin eraman ninduen, harritzekoa!. “Portillon inferior”etik elurtegi handietatik jaisten gara, orain bai erratzaz, aterperaino, gure lagunak etorriko diren zai.

Bapo jan eta gero, atseden ederra ere hartzen dugu, lasai “Baños de Banasque”ra jaisteko, kotxea hartu eta Benasquetik gertu dagoen txopera batean gure kanpadenda montatzen dugu. Gero herrira bagoaz eta taberna batean txokolatada on bat hartzen dugu lo hartzera joan baino lehen.

Espedizioaren arrakasta eta gero hemen gaude 5 espedizionarioak.

Gauean eta lo hartu baino lehenago, behin eta berriro igoeraren irudiak burura etortzen zaizkit, Aneto ez dakit zenbat aldiz igo eta jaisten dut lo egin baino lehenago, baina beste mendi batzuekin amesten hasten nintzen. ”

ARALARRETIK, INTZAKO DORREA 1.430 M.

Argazkiaren erdian Intzako Dorrea edo Irumugarrieta. Aralar mendikateko garaiena.

Aralar mendikateko pagadiek, belardi berdeek, animalien kortek, historia aurreko kokalekuetako aztarnek eta egun honetako bakardadeak, handik ibiltzea zentzumenen gozamena izan dadin eragiten dute.

Gaurko ibilaldia zirkularra polit bat da, goizean egiteko egokia, motza delako.

Guardetxetik hiru kilometro eta erdi lehenago, errepidetik eskuin aldera pista bat ateratzen da, Amutxateko lezera joateko tokia, kotxea uzteko tokia badago, zakarrontzia eta kartela ere. Kotxea utzi eta bizikletarekin Guardetxe aldera abiatzen gara, guardetxea ez da esistitzen, beste eraikin berri eta moderno bat egin behar dutela dirudi (betiko xarma guztia guztia galdu du). Guardetxeko aparkalekutik zeharkatu eta pistatik "errege-saileko" basoetan sartzen gara (errepideko pagadiak ere badira) eta azkar ibiltzen gara Pagomariko belardietarantz, lehenago Beingoko lezea ikusiko dugu, Pagomaritik gertu ere Igaratrzako lezetik pasatuko gara. Hemendik gutxira basoa desagertzen da eta goiko belardietan kokatzen gara, bista orain zabaltzen da eta pistako punturik altuenean gaudenean, Irumugarrieta agertzen da gure aurrean. Jaitsiera bat eta Trikuharrira iristen gara, hemen bizikletak uzten ditugu eta oinez gailurreraino igotzen gara. Goian kriston haizea jotzen du eta oso azkar itzultzen gara, toki babestu batean mokau on bat hartzen dugu eta bidea jarraitzen dugu. Pista aurrera jarraituz, Beloki mendia eskuin aldean eta tutturre ezker aldean uzten ditugu eta berehala berriro basoan sartzen gara. Horrela berriro kotxean agertzen gara. Oraindik 1,20ak dira eta presarik gabe Mikel eta biok etxera bazkaltzera itzultzen gara.

Beingoko lezea

Pagomariko aparkaleku zaharra

Hotzegiten zuen eta horma edonon agertzen zen

Igaratzako lezean Mikel pozik

Pistako tokirik altuenera iristen

Atzera begira Putterri daukagu, ....

... eta aurrera begira, gure helburua, Irumugarrieta edo Intzako Dorrea.

Mikel harrituta dago, Malloak ezagutzen ari da.

Pista utzi dugu, Trikuharri pasa eta berehala bizikletak "aparkatuko" ditugu.

Hemendik oinez igo eta jaitsi egiten dugu.

Oraindik elurra ikusten zen bidean.

Alborta, Uarrain eta Arriolatz